Die eerste vroege lente dagen! Het licht dat steeds sterker wordt, de lucht die zo lekker ruikt naar aarde en fris groen… de krokussen springen de grond uit met hun opbeurende geel en paars, en overal begint het prille leven zich weer te roeren. Als we buiten zijn worden we bevestigd in wat we weten: na de dorre, donkere dagen van de winter zegevieren het licht en het leven weer. Het is een heerlijk seizoen, dat je ook met kinderen – of juíst met kinderen – intens kunt beleven. Door wandelingen in de natuur; op krokusjacht. Door de liedjes en de verhalen van deze tijd; wortelkindertjes op de seizoentafel. Of door het letterlijk opzoeken van het nieuwe leven, lente is lammetjestijd! En daarbij komt soms iets heel moois om de hoek kijken: eerbied.
Edmond Schoorel schrijft over eerbied en het kind in zijn boek ‘De eerste zeven jaar. Kinderfysiologie’: ‘Eerbied sluit een mensenkind aan bij de realiteit van de scheppende krachten in de wereld, eerbied voor de natuur sluit hem aan bij de grootsheid van de geschapen wereld.’ In eerbied ziet het kind haar bescheiden plek in een grotere zinvolle samenhang. Het is de brug die naar de oorsprong en de bedoeling van het mens-zijn voert. In onze moderne tijd is het soms moeilijk om ervaringen mee te maken waarbij de eerbiedkrachten worden aangesproken. Zoveel is immers door mensen geschapen en staat ver af van de natuurlijke (goddelijke) scheppingsbron. Maar goed nieuws: kinderen hebben een aangeboren vermogen tot eerbied. En voor het verder ontwikkelen van dit vermogen is niet veel meer nodig dan het voorleven door de volwassenen in de omgeving van het kind, en het ervaren van eerbiedwekkende ontmoetingen. Dat kunnen ontmoetingen zijn met een wijs mens of een goed verhaal. Of met de natuur. Want het is in de natuur dat deze eerbiedkrachten haast als vanzelf aangesproken worden. Een bezoek aan pasgeboren kleine lammetjes kun je dan zien als een ervaring die niet alleen leuk en speciaal is, maar ook een ervaring die het kind dicht bij de natuurlijke (goddelijke) scheppingsbron brengt.
Wat dat met de eerbied krachten in het jonge kind kan doen mocht ik vorig jaar zelf ervaren toen we op bezoek gingen bij de familie van mijn schoonzus. Zij komt van een klein, ambachtelijk boerenbedrijf waar begin maart de lammetjes geboren worden. Ieder jaar mogen we half maart op bezoek komen en ‘lammetjes aaien’. Het is een ervaring die voor groot en klein bijzonder is, zeker nu maar weinigen van ons dicht bij de natuur en het boerenbedrijf staan. Ook vorig jaar gingen we dus lammetjes aaien bij mijn schoonzus… ritselend hooi, kleine handjes op kleine wollen lijfjes, zacht geblaat, en af een toe een snuivende schapenmoeder als de kinderliefde wat al te groot werd. Het plezier werd nog groter toen de kinderen ook nog het potlammetje (de kleinste van een vierling) de fles mochten geven. Voor mijn jongste was het een poppenmoedertje moment, maar bij mijn oudste kind van 5 jaar was er meer. Ik keek hem in zijn gezicht en zag het: het grote besef dat hij onderdeel was van iets wezenlijks. Met een stille, haast verlegen glimlach, ernstig en trots tegelijk, gloeiend van binnen naar buiten. Mijn schoonzus, warm en kalm liefdevol mens, met dat lammetje in haar armen, en een stralende blik op hem, en hij met die trotse verlegen glimlach en de fles warme melk… het was maar een moment, in een gewone boerenbijkeuken, tussen kratten en fietsen en laarzen, maar het was een eerbied moment van jewelste. Wat een voorrecht om dat te mogen ervaren. En een ervaring die ik ieder kind in de lente zou willen toewensen.
Iets over de auteur van het artikel:
Ik ben Marleen Evers, zelfstandig ondernemer en moeder van 2 kleuters. Ik schrijf op Instagram onder de naam @vrijeschoolvoorbeginners over alles rond de vrije school, antroposofie en natuurlijk ouderschap, met een flinke dosis humor en relativeringsvermogen. Daarnaast beheer ik het Instagram account van ’t Winkeltje @antroposofischwinkeltjehaarlem.